Nova Zembla en de twee whizzkids, is een kort verhaal over twee overleden jongetjes van acht jaar, die plots op mijn pc zaten, en het ding volledig in de war stuurden.
‘Nova Zembla’ was onze laatste bioscoopfilm die we gezien hadden. Een verhaal over de Nederlandse expeditie richting het noorden, om daar een nieuwe handelsroute te vinden naar het verre Oosten.
Indrukwekkend werd weergeven hoe Willem Barentsz met de gehele bemanning vast kwam te zitten in het pakijs, en moest zien te overleven. Gruwelijk die koude daar. Vooral in die tijd, zonder de luxe van de huidige middelen.
Een paar dagen later lagen Marco en ik nog wat na te praten in bed. We hoorden opeens het getik van vingers, die razendsnel over een toetsenbord van mijn pc gingen.
Het geluid kwam duidelijk uit het kamertje ernaast.
“Heb je de computer niet uitgezet?” vroeg Marco.
-“Jazeker wel.” antwoordde ik.
Ik stond op, en ging in de deuropening kijken. Daar zag ik twee overleden jongetjes van een jaar of acht, druk in de weer op de computer. Ze hadden het zo druk, dat ze mij niet eens bemerkten.
‘Ach ja, laat ze maar.’ dacht ik. Ik trok de deur achter hen dicht, en kroop onder een dekbed waar een prinsesje jaloers op zou zijn.
De volgende ochtend wilde ik even wat internetten. Dat kon ik dus grotendeels vergeten. Veel programma’s deden het slecht of niet, mappen waren verplaatst, en zelfs een wachtwoord deed het niet meer.
“Verdorie! Die twee apen hebben de boel flink door elkaar gegooid.” Na ruim 45 minuten was de boel weer hersteld, en kon die dag zonder problemen het internet gebruikt worden.
Het ritueel herhaalde zich die avond. We lagen er nog niet in, of het ‘tikkekektikketikke tik’ kwam weer uit de kamer ernaast.
Ik stond wederom op, en liep er naar toe.
-“Zeg even, dat ze de boel niet weer in het honderd moeten sturen.” riep Marco nog.
“Ze hebben een energieschildje om hen heen gegooid.” antwoordde ik. “Nou ja zeg.” Zoiets maakte ik nog niet eerder mee.
Dat werd Marco te gortig, en hij stond op. Beide mannekes kregen een lesje in beleefdheid.
Hij verwijderde hun krachtveld, en plaatste hen op een prachtig mooi stuk land, dat bestond uit zand, stenen, veel ijs en koude wind.
“Wat heb je met ze gedaan?” vroeg ik.
-“Maak je maar geen zorgen, ik haal hen zo terug. Dan kan je even lachen.”
Na een half uurtje waren ze er dan ook weer.
-“En hoe vonden ze hun reis?” vroeg Marco aan mij.
“Ze hadden het gruwelijk koud. Staan hier te rillen. Waar heb je ze naartoe gestuurd net?”
-“Nova Zembla.” lachte hij heel zachtjes. “Als ze beloven niets meer op de pc in de war te gooien, dan mogen ze erop blijven spelen. Anders gaan ze de volgende keer veel langer met Zembla kennis maken.”
De twee whizzkids beloofden dat klappertandend meteen zo plechtig mogelijk als ze konden.
Vanaf die tijd, heeft de computer dan ook geen vreemde kuren meer gehad.
Nova Zembla en de twee whizzkids.